Onderstaande column heb ik geschreven naar aanleiding van een wedstrijd van Grolsch. De column moest als thema ‘eigenzinnigheid’ hebben en moest beginnen met het woordje ‘op’.
Op de generatie die het vliegtuig instapt, de backpack op de rug. De generatie die in Azië, Zuid-Amerika en Australië op zoek gaat naar onbegaande paden. De generatie die kijkt, proeft en ruikt aan andere werelden. De generatie die zich niet met Mao, Lennon of Wolkers in de hand een mening vormt over de wereld. Die hem liever zelf gaat bekijken. De generatie die niet vanuit Noord-Limburg roept dat de integratie mislukt is. Die met een jointje en een biertje in de hand op Amsterdam Roots, op Appelsap of op Parkpop laat zien hoe het wel kan.
Deze generatie, geboren in de jaren ’80, is niet bang voor nieuwe media, ze gebruikt ze. Om ’s werelds grootste picknick, een enorm watergevecht of een illegale rave te organiseren. Om contact te houden met vrienden als ze in het buitenland studeren. En soms gebruiken ze het massaal om te laten weten dat ze het met bepaalde ontwikkelingen oneens zijn.
De generatie ’80 denkt na, en beseft dat het beter kan. Ze vaart niet in speedboten achter walvisjagers aan, ze bouwt aan reële, duurzame vooruitgang. Ze houdt niet vast aan oude dogma’s als werken van negen tot vijf. Ze is er aan gewend altijd bereikbaar te zijn, en vind het niet erg na vijf uur nog gebeld te worden. Wel wil ze op het werk Facebook kunnen checken of op maandagochtend uit kunnen slapen. Ze heeft niets met ouderwetse kranten, al het nieuws heeft ze zelf al lang op internet en televisie gezien. De generatie ’80 richtte daarom zelf maar een krant op, de leukste van Nederland.
Je door een radio-dj of de top 40 laten vertellen welke muziek je moet luisteren? Dat is van vroeger. De generatie ’80 vindt zelf wel de obscure metalbandjes uit Scandinavië, de nieuwe dubstep uit Engeland of techno uit Berlijn. Jongeren in de jaren ’60, ’70, en ’80 sloegen zichzelf op de borst met pop, rock en hiphop uit Engeland en Amerika. De jongeren van nu maken het zelf, en beter. Rock van De Staat, pop van Go Back to the Zoo, of hiphop van Kyteman: Nederlandse muziek leeft als nooit tevoren.
Op alle fronten staan ze te trappelen om het van de oudere generaties over te nemen: in de politiek, de journalistiek en de kunsten. Ze zijn bereisd, creatief en geïnformeerd. Er komt een nieuwe wereld, een betere wereld. Op de generatie ’80, de leukste ooit!