Eurocrisis, Immigratieproblematiek, Arabische Lente, De Opwarming Van De Aarde: de krant staat tegenwoordig vol met verhalen over grote internationale ontwikkelingen waarop je als individuele lezer eigenlijk geen invloed hebt. Uit onderzoek blijkt dan ook telkens weer dat mensen het nieuws te negatief vinden en niet begrijpen wat ze met de informatie aanmoeten. Mensen willen niet alleen maar horen dat de wereld in brand staat en dat deze politicus of die instelling daar schuldig aan is, ze willen verhalen horen waar ze in het dagelijks leven iets mee kunnen. Verhalen die inspireren over mensen waarmee ze zich kunnen identificeren. En die zijn er genoeg.

Petr (R) en ik in Barcelona. De tas om zijn schouder maakte hij van een in Parijs gevonden broek en een stuk touw.

Neem bijvoorbeeld Petr, een 20-jarige student Architectuur uit Praag. De afgelopen drie weken maakte hij een Interrailtrip door Europa, omdat hij eindelijk de beroemde gebouwen wilde zien waarover in zijn studie zo vaak wordt gesproken. Als arme Tsjechische student had hij echter maar 350 euro bijeen kunnen schrapen: 250 euro voor het treinticket, de rest voor dozen droge mariakaakjes en spotgoedkope flessen bubbelwijn. En dus sliep hij tijdens zijn reis in de open lucht. In Berlijn sliep hij onder een brug, in Lyon bovenop het dak van een flatgebouw en in Barcelona op het strand onder de sterren. In Parijs had hij één nacht in een echt bed geslapen, omdat een meisje hem had versierd. “My first real French kiss,” lachte hij breed.

In Beneficio mag je geen foto’s maken. “Omdat de waarde van een moment daarin toch niet is te vangen.” In een dorpje in de buurt hing echter deze aankondiging. Als je deze winter niets te doen hebt…
Of neem het soundsystem Mezclar’T, dat samen met twee andere organisaties een illegaal reggaefestivalletje organiseerde in San Martin Valdiglesias, een dorpje in de buurt van Madrid. Op een braak liggend stuk land tussen de bergen hadden ze een klein podium gebouwd, een benzineaggregaat leverde krachtstroom. Tot in de vroege ochtend stonden maximaal 150 mensen te dansen op de dreunende bassen uit metershoge boxen. Mezclar’T staat deze zomer alleen op festivals in kleine dorpjes omdat ze vinden dat mensen uit de stad ook eens naar het platteland moeten komen om te feesten. “To bring people together, and to spread love and unity,” vertelde één van hen.

In het dorpje Beneficio bij Granada pakken ze het helemaal rigoureus aan. In een vallei tussen twee beboste bergen wonen hier sinds de jaren ’70 honderden hippies bij elkaar. De ongeveer 200 permanente bewoners leven in stevige zelfgebouwde hutten van stro en klei, de honderden tijdelijke bewoners wonen in tenten en autowrakken. In een centraal gelegen tipi bestiert een vrouw zonder broek en ondergoed een bakkerij. Iedere avond wordt rond een gemeenschappelijke vuurplaats muziek gemaakt door wie daar zin in heeft. Iedereen blowt. Bejaarden wonen in het dorp tot ze van ouderdom de berg niet meer opkomen, kinderen gaan niet naar school. Al meer dan dertig jaar bewijzen de hippies van Beneficio dat het mogelijk is om buiten het door hen verafschuwde systeem een gemeenschap op te bouwen.

De mensen die ik tijdens mijn reis door Spanje ben tegengekomen laten zien dat het mogelijk is om op een alternatieve manier te reizen, te feesten of samen te leven. Dat de keuzes die mensen in het dagelijks leven maken minder vanzelfsprekend hoeven zijn dan ze soms lijken. En dat de samenleving veel rijker en multidimensionaler is dan in de media vaak wordt voorgesteld.