‘Where Is The…’ (WIT) is een stichting die een podium biedt aan jong talent. Het project ‘Where Is The ARTist’ biedt deze jonge artiesten een gezicht. Op WhereIsTheWebsite.nl zal je daarom regelmatig een interview van mijn hand met één van WIT’s talenten vinden. In aflevering zes: ontwerpester Helen Gras.
Where Is The…(WIT) heeft de afgelopen periode een flinke groei doorgemaakt. Werden de eerste feestjes nog gegeven in de semi-legale Bunker, inmiddels is de Paradiso aangedaan. Vroeger lag de focus nog vooral op muziek, tegenwoordig slaat WIT zijn vleugels op steeds meer creatieve terreinen uit. Fotografen, videokunstenaars, architecten en grafisch vormgevers maken inmiddels deel uit van de WIT-familie. Ook binnen de organisatie van WIT gaat het één en ander veranderen. Drie jaar geleden werd het platform door Aldo Bruining en Roxanna van Erp opgericht. De afgelopen tijd had Rox echter steeds minder tijd voor WIT, terwijl Aldo er juist steeds meer energie in aan het steken was. Daarom hebben zij nu de beslissing genomen dat Rox uit WIT stapt, en Aldo het platform in zijn eentje gaat leiden.
Al deze veranderingen vragen om een moment van bezinning. Daarom werd het tijd voor een interview met Helen Gras. Zij hielp drie jaar geleden mee met het bepalen van de identiteit van WIT, ze stond aan de basis van het cartoonfiguur van Woolfje, en ze ontwierp de talloze posters waarmee de feestjes werden aangekondigd. Maar vooral was ze de afgelopen jaren klankbord, vraagbaak en vriendin van Aldo en Rox.
‘Ik heb de identiteit van WIT niet ontworpen hoor,’ zegt Helen als ze hoort dat Aldo haar zo heeft geintroduceerd. ‘De identiteit van WIT is juist vormgegeven door Aldo zelf. Ook Wolfje is op hem geinspireerd. Toen we gingen nadenken over Wolfje heb ik Aldo’s persoonlijkheid als uitgangspunt genomen. Groot. Open. Vol positieve energie. Dat hebben we toen geprobeerd te vertalen in Wolfje.’
Identiteit speelt een belangrijke rol in het werk van Helen. Voor haar masterscriptie vroeg ze een aantal vrienden negen maanden lang geen kleding te kopen en onderzocht ze wat het effect daarvan was op hun mode- en zelfbeeld. ‘In mijn scriptie heb ik de metafoor van de tweeling gebruikt. Ik ben deel van een tweeling, en ben daarom van nature veel sterker bezig met vragen als “Wie ben ik? Wie is de ander? Waar ligt die grens en hoe wordt die grens bepaald?” Binnen mode, de manier waarop we ons kleden, houden we ons met dezelfde soort vragen bezig. De manier waarop iemand zich tot de ander verhoudt, dat vind ik interessant.’
Voor verschillende bedrijven is Helen inmiddels bezig geweest met hun identiteit. Zo hielp ze de mode-ontwerpers van Oscar Fitss bij het bepalen van hun identiteit, en werkte ze samen met de Universiteit van Amsterdam (UVA) om een sportcomplex in de markt te zetten. ‘Het leukste vind ik om aan de basis te staan van een identiteit. Bij beginnende concepten, maar ook als een bedrijf een restyling doorvoert bijvoorbeeld. Er is minder ingevuld en je kan je creativiteit kwijt. Dat wil overigens niet zeggen dat ik me alleen met beginnende identiteiten wil bezig houden. Soms staan de kaders al vast. Bij de UVA was dat bijvoorbeeld het geval. Het project moest aansluiten bij de buurt, bij de jeugd, bij de UVA. Ik vind dat je als vormgever ook die kant moet beheersen.’
Voor iemand die zo bezig is met identiteit, zette Helen onlangs een opmerkelijke stap: ze verwijderde haar account van Facebook. ‘Door Facebook zat ik in een merkwaardige split,’ verklaart ze. ‘Aan de ene kant had ik totaal geen behoefte om persoonlijke zaken online te zetten. Toen Luca, mijn zoontje, geboren werd, wilde ik koste wat kost voorkomen dat er foto’s van hem op het Internet kwamen. Een baby heeft geen online identiteit! Aan de andere kant keek ik toch zo nu en dan op mijn Facebookpagina, en zag ik de persoonlijke dingen die mijn vrienden deelden. Dat maakte dat ik me een soort voyeur voelde. Ik las alles maar over hun leven, en gaf niets terug.’
In “Echte Vrienden” koppelt filosofe Stine Jensen het afnemende vertrouwen van mensen in de samenleving aan de veranderende omgang met intieme, persoonlijke informatie op het Internet. Nadat Helen dit boek had gelezen viel voor haar het één en ander in elkaar en besloot ze het voorbeeld van Jensen te volgen en verwijderde haar account. ‘Het was echt meteen een opluchting,’ vertelt ze. ‘Ik heb zó veel nutteloze tijd en energie aan dat medium gegeven.’
WIT gaat een nieuwe fase in. Nu Aldo zich steeds meer met de organisatie gaat bemoeien, is Helen benieuwd wat er met Wolfje gaat gebeuren. ‘Op het laatste feestje was Wolfje er al niet meer fysiek bij. Ik vind echt dat ze via de website een poll of een wedstrijd of zo moeten uitschrijven wat er met Wolfje gaat gebeuren. Hij is zó lief. Wolfje is een beetje van iedereen.’