Op deze pagina vind je alle reisverslagen die ik tussen december 2009 en juni 2010 geschreven heb. Gedurende dit jaar ben ik door Finland, Rusland, Mongolië, China, Vietnam, Cambodja, Thailand, Laos en Myanmar gereisd.
Bezweken aan de druk: mijn reisweblog
Inmiddels leef ik uit m’n backpack en zijn al een kleine twintig keer het paspoort en alle verzekeringspapieren uitgepakt om te kijken of ze wel écht, écht, écht mee zijn. De laatste lootjes zijn aangebroken. Over een kleine 36 uur kom ik als netafgestudeerde aan in Turku (Finland). Van daaruit gaat de reis naar Rusland, Mongolië, China, Tibet, Vietnam, Laos, Thailand, Cambodja en Indonesië. Op diverse manieren is op mij druk uitgeoefend om rond deze reis een weblog bij te houden. Deze ben je nu aan het lezen.
Over dronken gokverslaafden en De Hostelbewoner
Inmiddels zijn Aldo en ik een kleine week onderweg, verlaten we alweer bijna ons eerste reisland én ben ik jarig geweest. Tijd voor een eerste reisverslag dus.
Dit verslag is in de eerste plaats bedoelt om iedereen ervan op de hoogte te stellen dat ik veilig ben geland en de eerste koude en wodka overleefd heb. Daarnaast wil ik iedereen bedanken voor zijn aardige en lieve verjaardagsberichten. Dank jullie wel!
Over de Lonely Planet en Boris, de überRus
Nog nagenietend van een te gek oudjaar wens ik jullie vooraleerst: Novym Godom!
Als je jong bent en van plan bent een reis te maken zijn er een aantal zaken die je absoluut niet moet vergeten: je paspoort, een paar schone onderbroeken en de Lonely Planet; de backpackersbible. Even een paar quotes:
‘It comes as no surprise that St Petersburg produces the biggest snobs.’
‘Entering a metro station, ensure you allow the door to swing back towards the person behind you hard enough to deprive them of their teeth. Holding doors open for people is a sign of weakness.’
‘St Petersburg is inconvenient, inhumanly large and exhausting.’
Wat een onzin.
Over meer ontmoetingen en de Russische Hardheid
Aldo en ik zijn inmiddels aangekomen in Irkutsk en op de voorlaatste dag van onze reis door Rusland. We hebben ongeveer 160 uur doorgebracht in Russische treinen en zijn inmiddels zeven tijdzones van Nederland vandaan. Tijd dus voor een nieuw reisverslag.
Anders dan veel Transsiberiereizigers zijn Aldo en ik veel uitgestapt. Tussenstops hebben we gemaakt in Moskou, Nizhny Novgorod, Novosibirsk, Tomsk, Irkutsk en nu dus Kushir. Met veel verschillende Russen hebben we gepraat; varierend van een gitaar- en accordeon spelende opa van 60, via een complete muziekschool in Tomsk waar we ons in een kringgesprek moesten voorstellen, tot een ondergetatoeëerde Rus die zich in de trein aan ons voorstelde als ’the Pigkiller’ en die ons een stuk bacon van een kilo gaf als geschenk. Door al deze ontmoetingen hebben wij ons een wat genuanceerder beeld van Rusland gevormd dan we vooraf hadden.
Over gebaande paden en alle gekheid op een stokje
Wat leven we toch in een vreemde tijd! Voor het eerst in de geschiedenis hoeven veel mensen niet het hele jaar te werken en kunnen ze geld sparen om te reizen. Daarbij kiezen ze vaak niet voor een zo relaxed mogelijke reis, maar willen ze van de gebaande paden af. Dit om weer te ervaren wat het betekent om te werken voor wat je wilt. Een vreemde, niet ronde circel.
De afgelopen week hebben Aldo en ik doorgebracht in de Gobiwoestijn in Mongolië. Met vier andere jongens acht dagen lang in een minivan afkomstig uit het Russische leger. Acht dagen lang zonder electriciteit, zonder mobiele telefoon, zonder douche en zonder bed. Natuurlijk ging dit de eerste dag al mis. Toen we midden in de nacht met nog zeventig van de 270 kilometer te gaan een nomadendorp binnenreden besloten we daar maar ergens aan te kloppen voor de nacht. Dit was geen enkel probleem. ‘Good people have many guests,’ luidt het Mongoolse spreekwoord, en natuurlijk konden we met zes man, een gids en een chauffeur in deze gezins-ger (tent) van twaalf vierkante meter slapen.
Over China en tsjaa…China
Een tijdje geleden heb ik geschreven over iets gemeenschappelijks wat ik dacht gevonden te hebben bij Rusland en haar inwoners: de ‘hardheid’ van het land. Deze gemeenschappelijkheid legt niet iedere Rus, zijn cultuur en gedrag uit, maar geeft zodra je het vindt wel een handvat bij het verwerken van alle indrukken die op je afkomen. Het is een hulpstuk.
Daarom hoopte ik in de landen die ik na Rusland bezocht heb een dergelijk gemeenschappelijk kader te vinden. In de Gobiwoestijn in Mongolië bestond deze in een extreme vorm van gastvrijheid, die een belangrijk onderdeel van de nomadencultuur uitmaakt.
In China, waar ik nu ruim een week zonder Aldo reis, hoopte ik eenzelfde gemeenschappelijkheid te vinden. ‘Iets’ wat het land begrijpelijker maakt. Ik heb het niet gevonden.
Over een tragikomische circel en Vietnam
Ruim twee weken geleden heb ik op dit blog een oproep geplaatst vooral te gaan stemmen. Enkele uren later was het echter van de website afgehaald, niet door mij. Wat er precies is gebeurd; ik heb slechts vermoedens. Met deze ervaring in het achterhoofd hoop ik echter wel dat iedereen gebruik heeft gemaakt van het recht te laten weten wat je vindt.
Dit gezegd hebbende; ik ben inmiddels opnieuw in een communistisch land aangekomen: Vietnam. Ik heb inmiddels een groot aantal (voormalige) communistische landen bezocht en ik heb een tragikomisch patroon ontdekt. Binnen Marx’ lezing van de geschiedenis maakte een wereldindeling op basis van geboorte (adel) na de Franse Revolutie plaats voor een indeling op basis van bezit (kapitalistische bourgeoisie). Hiermee was de geschiedenis niet ten einde, een Communistische Revolutie zou volgen, waarbij de wereld van bezit plaats zou maken voor een wereld op basis van gelijkheid: het volk komt aan de macht.
Over Smakeloosheid en Respect
Vandaag ben ik naar een halfverlaten strand gegaan. Prachtig; wit strand, blauwe zee, groene bergen. Na een tijdje komt er een Nederlands stelletje aanlopen met een camera zo groot als mijn bovenbeen. Beide zijn de middelbare leeftijd al een tijdje gepasseerd. Hij met een kwiek kuifje en een volle pens in een te strak zwembroekje geperst. Zij met een bikini die haar twintig jaar geleden al niet stond en de uitstraling van een afdruiprek. Niet in de gaten hebbende dat een Vietnamese jongen en ik vanuit een hangmat liggen toe te kijken beginnen ze elkaar te fotograferen. Zij zwoel naast de vissersboot; hij met opgepompte spierballen op het strand. Zij in een liggende Pamela Anderson-pose in zee; hij nonchalant over zijn schouder kijkend. Ik kijk het een minuut of twintig aan en besluit mijn keel te schrapen.
Ahum!
Beide kijken verschrikt mijn kant op en lopen zonder nog een woord te zeggen weg. Ik kijk mijn buurman een paar seconden aan en dan proesten we het uit. Smaak is toch echt niet te koop.
Over immoralieit en bloempotten
Afgelopen week was ik met Esther en onze gids Somdy op een ééndaagse tour door de jungle en enkele dorpjes in Noord-Laos. Alle dorpjes die we bezochten zien er min of meer hetzelfde uit: enkele tientallen op houten palen staande bamboe huisjes met rieten daken waar honderd tot tweehonderd mensen wonen. Tussen de huisjes door scharrelen enkele kinderen, een paar varkentjes en wat magere kippen. De mensen leven er van rijstbouw en ze telen fruit en tabak. Verder zijn de vrouwen erg bedreven in het weven van kleurrijke kleding en zijn de mannen bedreven in het drinken van Lao Lao, de lokale whisky.
Verder zie je in ieder dorpje, zonder uitzondering, onontplofte bommen. Ze doen inmiddels dienst als bloempot, straatlantaarn of hek maar in veel gevallen is in witte letters nog gewoon ‘U.S. Army’ te lezen. Geen enkel land is per hoofd van de bevolking zo zwaar gebombardeerd als Laos: duizend kilo bom per persoon is er boven het land geworpen. Dat terwijl het land zelfs nooit officieel in oorlog met Amerika of eenander land is geweest. Waarom moesten deze dorpjes gebombardeerd worden? Wat is hier precies gebeurt? Ik wil het deze keer hebben over immoraliteit.
Over Myanmar en lijstjes
Drie weken geleden zat ik met mijn Birmese gids en zijn vriend in een whiskybar in Bago. Terwijl mijn gids zich in een apart hokje met een televisie en karaokeset aan het vermaken werd duidelijk dat zijn vriend me iets wilde vertellen. Ongemakkelijk schoof hij heen en weer op zijn stoel, keek over zijn linkerschouder, toen over zijn rechter. Onrustig schoot zijn blik over de hoofden van de aanwezige gasten, maar hij vertrouwde het uiteindelijk toch niet. ‘Come, we go to toilet,’ zei hij en samen liepen we via de achterdeur de tuin in. In het donker, waar ik in de zure urinelucht een rat hoorde wegrennen, keek hij nog ‚‚een laatste keer rond. ‘you know,’ zei hij toen hij het veilig achtte. ‘Our government is really bad.’